Geçen gün 8 yaşındaki kızım upuzun saçlarını kulaklarının altında kısacık kestirmek istediğini söyledi. Saçlarını çok seven, benim bile omzumdaki saçlarıma kısa diye söylenen kızım kısa saç istiyordu. Yadırgamış psikolojisini sorgulamıştım. 'Bence yakışır ama bak sonra pişman olabilirsin.' dememe rağmen oldukça cesaretli görünüyordu. Beline yakın saçlarını kısacık kestim (saç kesme yeteneğim var:) ) ve keserken içim acımadı desem yalan olur. Kısaldığı için değil, saç kestirmenin bende hep kötü bir anısı olduğu içindi belki tam adlandıramıyorum hislerimi... Kızım yaşındayken sıra arkadaşımdan 'bit' kapmış hafta başı kontrol yapılırken okula alınmamış vebalı gibi sağ köşeye ayrılmıştık sıra arkadaşımla birlikte. Çok utanmıştım. Eve yollandım ve annem iş dolayısıyla bir aylığına şehir dışına çıkmıştı. Kara kara düşünüyor şimdi ben ne yapacağım diye. Babama söyledim ama saçımı bile tarayamayan babamın saçımdaki haşereleri temizleyemeyeceğini biliyordum. Halamı çağırmıştı babam. Severken bile canımı yakan bu kadını pek sevmiyordum. Çocukları da çok sevdiğini düşünmüyordum. Uzun saçlarımla baş edemediği için, kısacık kesmişti saçlarımı ve kuaförlük deneyimi de yoktu üstelik. Çok ağlamıştım. Saçlarımı değil içimde ona karşı büyütmeye çalıştığım sevgiyi kesiyordu. Hayata duyduğum güveni de sarsmıştı. Yere düşen her tutam, daha da sıkıştırıyordu çocuk ruhumu. Sonra alışmıştım tabi hatta okulda kısa saçlı marjinal bir havam bile olmuştu ama yine de ruhumun iyileşmesi için yeterli olmamıştı. Annem döndüğünde babam ve halama kızmış bana da 'Dert etme kökü sende elbette uzayacak ama bu model güzel yüzünü ortaya çıkarmış, yakışmış.' demişti. Beni nasıl rahatlatacağını çok iyi biliyordu. Çocukluğumdan kalma bu anıyı bir kenara bırakıyorum. İki yıl önce de saçlarımı kısacık kestirmiştim. Bu defa tamamiyle kendi isteğimdi tabi. Hayatımda değiştirmek isteyip değiştirmeye gücümün yetmediği birçok şey vardı. Bu sebeple, bazı zamanlar çaresizlik hissini çok yoğun hissediyordum. Saçımı kısacık kestirip meydan okuduğumu düşünüyordum her şeye karşı. Ben buradayım ve bir şeyleri değiştirebiliyorum demekti. Bir nesne değilim demekti. Özgürce değiştirebildiğim tek şey saçımdı oysa. Sonra şu kanıya varmıştım; hayatım da saçım kadar benimdi... Şimdi uzun süredir saçımda uç değişiklikler yapmıyorum. Nihayetinde değişen tek şey fiziksel görüntü ve orada bekleyen sorun her ne ise aynı yerde bekliyor, biz saçımızı kessek de kesmesek de... Bu konuya da kızımdan gelmiştik o memnun psikolojik bir problemi yok, sadece modern olmak istemiş hepsi bu... :))
