Bir Cesedin Aklından Geçenler "O iyi insanlar, o güzel atlara binip çekip gittiler..."

Sabahın en sakin saatinde, bir bankın üzerinde cansız bedenime gazeteler örtülmüş halde öylece duruyorum. Bir eşya gibi... Eşyalar bile bir işe yarar, ya benim cansız bedenim, artık ne işe yarar? Konuşamam, kalkıp yürüyemem, kollarım kimseyi saramaz, dudaklarım öpemez, mutlu kahkahalar atamam, ağlayamam bile...

Polisler etrafımı olay yeri inceleme yazılarıyla çevrelemiş, gazeteciler ise fotoğraf çekme derdinde. Ertesi gün ikinci sayfalarda çarşaf çarşaf basılan bu dehşet verici, belki de buzlanan fotoğraflarım... Son fotoğrafım böyle olsun istemezdim. Bir deniz kenarında elbisem uçuşurken çekilen fotoğraflarımla veda etmek isterdim hayata. Son içtiğim şey, bir kutu acı hap değil de, güzel kokan köpüklü bir keyif kahvesi olsun isterdim. İçim çıkıncaya kadar ağlamak yerine, gözlerimden yaş gelene kadar gülmek...

Haberi okuyanların içi yanacak "Yazık oldu." diyecekler ve kendi amansız hayatlarına devam edecekler... Ve kimse sorgulamayacak... "Yanlış nerede?" Son duam edildikten sonra hocanın sorduğu "Merhumu nasıl bilirdiniz?" sorusunda insanların aklında beliren düşünceler benim hayattaki başarım ya da başarısızlığımı gösterecek. Muhtemelen "İyi kızdı, neşe doluydu, nasıl da saklamış çürüyen ruhunu..." diyecekler ardımdan. Gözyaşları içinde, o ruhsuz, bedenimi sıkıştıran tabutun içinde, dünya üzerindeki son yolculuğuma uğurlayacaklardı.

Özleyecekler mi acaba beni? Gerçi hayattayken hissettirmedilerse ben gittikten sonra "ahh" deseler ne fark eder? Yapacağım çok şey vardı, ne gücüm yetti ne umudum. Dünya üzerindeki misyonum bu kadardı işte... Yetemedim, hiçbir şeye yetişemedim beni affedin. Hayallerim bile ağır geldi altında ezildim. Güçlü zannederdim kendimi, değilmişim. Dünya bir cehennemdi sanki, elini uzatıp dokunabilecek kadar yakınken mutluluğa, susamış birine suyu gösterip vermeyerek azap çektirmek gibiydi yaşamak... Onca hüznü görüp çaresizce bakmaktı tek yapabildiğim. Yorulmuş yüreğimle tutunmaya çalıştığım hayat, kaydı gitti ellerimden... Tutunamadım...

Ve artık yoktum tam masallardaki gibi "bir varmış, bir yokmuş..." Cansız soğuk bedenim toprağın altında çürüyüp gidecek... Yarım kalan hikayem tamamlanamadan son bulmuş olacak... Hoşça kal dünya...

"O iyi insanlar, o güzel atlara binip çekip gittiler..."(Yaşar Kemal)