Empati

Şu hayatta belki de insanın sahip olması gereken en önemli duygulardan biridir empati. Basit sözlük anlamı 'kendini başkasının yerine koyma' diye yazılır da uygulamada kaç kişi bunu bildiği halde yapabilir ya da yapmak için uğraşır? Aslında herkes bu duygunun hakkını verse sanırım daha az insanın canı yanar.

İş çıkışı bir akşam ofisimin olduğu caddede bir taksi korna çalarak dörtlü sinyalleri de yakmış hızlı hızlı araçlar arasından ilerlemeye çalışıyordu. Bir an içindeki kadınla göz göze geldik. Sadece birkaç saniyeydi, kucağında 2 ya da 3 yaşlarında bir çocuk muhtemelen hastaydı ve acil bir şekilde hastaneye yetişmeye çalışıyordu. Gözlerini sadece birkac saniye görmüş olmama rağmen yüzündeki o umutsuz ifadeyi ve bakışlarındaki çaresizliği hissetmiştim. Korkuyordu;'Çocuğuma bir şey olmasın.' İçime işledi bir anlık o bakış. Yüreğim yerinden çıkacaktı hissettiği endişe beni de esir almıştı. Hissettiğim o duyguyla arabaya atlayıp taksiyi takip etmeye başladım. Acil girişinde durdu taksi ve hemen içeri koştu kadın. Ben de arabayı bırakıp gittim kadının arkasından. Çocuk havale geçirmek üzereymiş. Bekledim bir süre kadının yanında. Beni başka bir hastanın yakını zannetmiş. Sizi görüp arkanızdan geldim, merak ettim çocuğun durumunu deyince sarılıp ağlamaya başladı. Kimsesi yoktu ve o kadının kimsesi olmuştum. Destek olacaksam ağlamamalıyım dedim. Gözyaşlarım akmasın diye kendimi epey zorladım. Biri size sarılıp ağlarken kendini frenlemek, boğazın düğüm düğüm olmuşken bir şeyler söylemek oldukça zormuş. Çocuğun durumunu tam bilemediğim için, yersiz bir cümle kurmak da istemedim sadece sırtını sıvazlayabildim o kadar. Doktor geldi ve çocuğun iyi olduğunu ateşinin ve vücudunun normale döndüğünü söyledi. Şükrederek gitti çocuğunun yanına. Ben de rahatlamıştım, odanın kapısından izlemeye devam ediyordum. Kadın tekrar gelip sarıldı bana teşekkür etti , oysa acısını hissetmek_paylaşmak dışında hiçbir şey yapamamıştım. Bu yeterliymiş aslında o an onu anladım. Sonra 'Çok geçmiş olsun.' deyip çıktım hastaneden. Eve geldiğimde minik ahtapotum elleri ve ayaklarıyla sarıldı bana. Kadın aklıma geldi bir an 'O da çocuğuna sarılırken muhtemelen aynı şeyleri hissediyordu müthiş huzuru' gülümsedim.

Her birimiz birer yargıç gibi başkalarını acımasızca yargılarken, oyuncu değişikliği yapıp kendimizi koysak keşke yerine. Vicdan doğru muhasebeyi ancak o zaman yapabilecek. Her durumda insan eğer insanı anlayabilirse, kendini yerine koyup hissedebilir ve davranışlarını buna göre şekillendirebilirse sanırım insanlık tarihinde bir çağ daha atlamış oluruz. Ve aksi de mümkün bunu yapamadığımız her gün geriye gitmiş oluruz....