Zihnimde uzun bir yolculuğa çıkıyorum. Yüreğimi yoran her şeyi geride bırakıp, daha önce hiç olmadığım bir yere doğru gidiyorum. Bedenime ağır geliyor ruhum, taşımakta güçlük çekiyorum." Hazırlık kısmı ne zaman bitecek ? Yaşama kısmı ne zaman başlayacak?" diye sorarken bırakıyorum her şeyi, olduğu gibi gelsin hayat..
Hep serzenişte bulunduğum hayatı anlama çabası; vazgeçtim senden bu yolculukta, artık anlam aramıyorum ki arasam da bulamıyorum. En azından kendimi buldum diyorum. Tüm anlamsızlıklara rağmen içimdeki 'ben' burada ve ben onu tanıyorum. Onun beni sürüklediği yere doğru bırakıyorum kendimi. Neyle karşılaşacağımı tam olarak kestiremesem de gidiyorum buna aldırmadan. Zihnimin içindeki bu yol bazen görünürlüğünü yitiriyor beklemeye alıyorum kendimi... Dinleniyorum, soluklanıyorum. Ve yanımda tüm masumluğuyla uyuyan küçüğüme ilişiyor gözlerim o an...
Ahhh varlığına şükranlıkla baktığım, hassas ruhlu biricik kızım... Sen annene aldırma melek yüzlüm, annen bazen umutsuzluk çukuruna düşer, bununla birlikte nasıl çıkacağını da bulur, yeter ki sen umudunu kaybetme. Hayallerin hep asılı dursun gökyüzünde. Evet,hayat zor küçüğüm, büyüdükçe_ sorguladıkça fark edeceksin.
Ve şunu da unutmamak gerek; yaşamak bir yapboz oyunu gibi, doğru parçaları bulup birleştirmeye çalışırsın. Zorlamamak gerek oturmayan parçaları, olmuyorsa 'ne lüzumu var' diyebilmelisin...