HAYAT ADİL DEĞİL...

Bazen okuduğum bir kitapta ya da izlediğim bir kurguda içinden çıkamadığım pek çok ruh hali oluyor. Etkileniyorum ve çocukluğuma dair birçok şey canlanıveriyor zihnimde. Sanki evde yaşayan yokmuş gibi hiçbir odanın dağılmadığı, lüks yalılarda geçen yapmacık sosyete dizi ya da filmlerinden bahsetmiyorum tabii ki... Nuri Bilge Ceylan filmleri gibi mesela, Khaled Hosseini 'Uçurtma Avcısı,Bin Muhteşem Güneş' ya da Yu Hua 'Yasamak' kitaplarını bunlara örnek gösterebilirim. İçimi paramparça etmişlerdi adeta. Çocukluğumdan beri aklımdan çıkaramadığım bir ziyaret vardı zihnimi sürekli kurcalayan. Babamın dedesinin bulunduğu küçük bir kasabaya gitmiştik. Yaşım hatırladığım kadarıyla ya 8, ya da 9 olmalı. Herkes beni tanıyor, ben kimseyi tanımıyordum. Oldum olası hiçbir akrabamı tam olarak tanımadım. Hâlâ hepsi beni tanır ben hiçbirini tanımam. Neyse, konuyu çok dağıtmadan o yaptığımız beni etkileyen ziyarete geleyim. Gittiğimiz ev gecekondu şeklinde, tahta pencereli, küçük, bakımsız, önünde ise kocaman avlusu olan eski bir evdi. O avluda bir çocuk gördüm. Ayağından zincirle bir ağaca bağlanmış, zihinsel engelli bir çocuk. Ne konuşabiliyordu ne duyabiliyordu ne de kendini ifade edebilecek bir güce sahipti. Köpek gibi bir ağaca bağlıydı. Ve bu bir çocuktu, belki aynı yaştaydık. Hareket eden nesnelere bakıyor, istemsiz gülüyor bazen de anlamsız sesler çıkarıyordu. Ayağında ayakkabısı bile yoktu, nasır tutmuştu ayakları, üstü başı kir pas içindeydi. Bağlı olduğu ayak bileğini ip zedelemiş ve bacakları yara bere içindeydi. Umutsuz bakışları, ara ara dolan gözleri içime işlemişti. 'Engelli olabilirdi evet, ama neden o haldeydi?' Acımasızca gelmişti ve öyle çok üzülmüştüm ki eve gidene kadar arabada ağlamıştım. Bir şey yapamamış olmak çaresiz hissettirmişti. Uzun süre etkisinden çıkamamıştım. Çocuk yüreğime ağır gelmişti bu görüntü. Ben toktum sırtımda giyeceğim, annem, babam yanımdaydı ya 'O'... Şikâyet ettiğim birçok şeyden utanmıştım, oyuncaklarım bile önemsiz gelmişti. Hâlâ aklıma geldikçe içim acır 'Acaba o çocuk ne yapıyor?' diye düşünürüm. Hayat gerçekten oldukça zor... Bizim gördüğümüz kısım sadece görebildiğimiz kadarı ya göremediklerimiz... Benim görüp içimi yaralayan o kadar çok şey var ki bu sadece biri. Çocuk olmanın bile tadına varamadan büyümek zorunda kalan birçok insan. Hayat adil bir sınav sunmuyor herkese... Sorun ettiğiniz şeyleri tekrar gözden geçirin bakalım, gerçekten sorun etmeye değer mi?