Çocukken okuduğumuz masallarda hep iyiler kazanıyordu. Hepimiz bu masallara inanıp 'İyilik kötülüğe karşı hep galip gelir.' düşüncesini zihnimize mıhladık. Kendi terazimizde de vicdani tartımızın hakkını vermeye çalıştık...
İyi insanları kaybediyorduk... Ve tezat düşünceler dönüyordu kafamızda 'Kötülere bir şey olmaz, iyiler zaten çok yaşamaz.' gibi cümlelere kafa yormaya başlayınca dedik ki 'Hani hep iyiler kazanıyordu?, Bu sadece masallarda mı oluyordu yani?' Peki masal neydi? Gerçek olmayan hikayeler değil mi?...Ve hep merak ettiğim bir soru vardı kafamda; 'İyi insan gerçekte kimdi? Acaba Tanrı iyiliği kişinin yaptığı iyiliklerle mi yoksa imkanı olsa yapabileceği iyiliklerle mi ölçüyordu?'
Bazen de sanki dünya cennetmiş, keyfini çıkarmak yasakmış gibi geliyor...
Ve insanların cenneti cehenneme çevirmede üstlerine yok....
Bir soru daha: Peki biz sevgiyi neyle ölçüyorduk? Kişinin verdikleriyle mi yoksa verebilecek olduklarıyla mı?