Yağmuru Hissetmek

Dışarıda sağanak yağmur yağıyor, pencereye vuran damlalar birbiriyle yarışırken, buğulanmış cama çocukken yaptığım gibi şekiller çiziyorum. Su yeryüzündeki tüm kirleri temizliyor mu gerçekten? Ya yürekleri... Yağmuru izlemekten ziyade hissetmekten keyif alıyordum genelde. Koşarak çıktım içinde bulunduğum beton yığınından.

Başımı gökyüzüne kaldırdım; damlalar yüzümden, gözümden düşerken David Darling'in en sevdiğim bestesi Cello Blue çalıyor kulaklarımda. Kollarımı açıp yağmuru kucaklayarak kendi etrafımda çember çiziyorum. İliklerime kadar ıslanıyorum aldırmadan, sırılsıklam dönüyorum eve. Çocukken de yapardım, yağmur görünce dayanamaz fırlardım sokağa. Şarkılar söyleyip kendi etrafımda döne döne ıslanır bundan müthiş bir haz duyardım. Annemse peşimde şemsiyeyle koşar, hasta olacaksın diye bas bas bağırırdı. Aldırmazdım yaşadığımı hissederdim çünkü...

Ruhum fazla gelince bedenime, çıkıp şehrin sokaklarında yürüyorum. Etrafımı izliyor şehrin orta yerinde doğanın izlerini taşıyan her yeşilliğe, her kuru dala bakıyorum ve onlar bile bu yüksek binalar arasında can çekişiyor bir parça güneş görmeyi umuyordu sanki. Üstü başı kir pas içinde, siyah beyaz tombik bir kediye rastlıyorum. Yusyuvarlak gözleri, minik burnu ve yüzündeki beni sev ifadesi... Başını okşuyordum sadece sanki ruhunu okşuyorum gibi şekilden şekle giriyor sevincini aleni bir şekilde gösteriyordu. Belki yarım saat okşamışımdır. Hatta bir süre takip etti beni birlikte yürüdük, sonra bir anda kayboldu. Hâlâ etrafımı izleyerek, kulağımda çalan şarkının ritmine kendimi bırakarak yürümeye devam ediyorum.

Minik Ahtapotum 'Sonbahar çalışması yapacağım anne gelirken bana yaprak toplar mısın?' demişti. Elime aldığım her yaprak, dalından kolayca kopuyordu. Artık dalında miyadını tamamlamış yere düşmeye, kurumaya hazır bir sürü yaprak... İnsan ömrünü düşündüm sonra; sanki biz de dünya ağacının yaprakları gibiydik yaşanacak vademiz bittiğinde düşüp karışıveriyorduk toprağa...

Ne demeli şimdi hayat garip anlamak da anlaşılmayı beklemek de zor. Yeryüzünde bir gün öleceğini bilerek yaşayan tek canlı ise insan. Ve sanki hiç ölmeyecekmiş gibi yaşayan tek canlı da insan....