Yemek Yemenin Hayatımızdaki Anlamsız Yeri...

Bilenler bilir yemek yemeyi, yapmayı çok sevdiğim söylenemez. Biri hatırlatmasa sanırım aklıma bile gelmez. Yaşamak için yiyenlerdenim diyelim. Hüzünlü olduğumda yiyemem, çok mutlu olduğumda yine aklıma yemek gelmez. Ve o hüzün yüreğimi ezerken, mutlu, renkli, çeşitli sofralar hazırlayamam. Hatta çalışırken bile yemek yemeyi unuttuğum zamanlar olur.

Bana hep garip gelir, hayatımızda değer verdiğimiz insanları kaybederiz ve üzerine yemek yeriz, güzel de hazırlarız üstelik, peynir ekmek değil bildiğiniz 4-5 çeşit yemek. İlk babaannemi kaybettiğimde düşünmüştüm bunu, çocuktum ve bir odada babaannemin cesedi diğer odada insanlar pide ayran yiyor hatta üzerine bir de helva yiyorlardı. Ben anlam veremiyordum. Bir süre sonra o yemek yiyen insanlar tabut taşınırken feryat figan ediyorlardı. Yine anlam veremiyordum. Cenaze işleri bitip herkes eve geldiklerinde üzerine bir de çay içmişti herkes. AAhhh ahh! Yine anlam verememiştim. Annemi kaybettiğimde de aynı şeyler...Ve kimi kaybedersek kaybedelim o sofra hep hazırlanıyordu.

Akrabalar arası kavga gürültü kıyamet kopuyor, yumruklar havada uçuyor bir saat sonra o sofra kuruluyor yine ve üzerine yine tavşan kanı çay. Ayrılıyorsun, veda ediyorsun çoğu şeye ve yine yemek yapmaya, yemeye devam ediyorsun. Yani başımıza her ne gelirse gelsin o sofra kurulup üzerine o çay içiliyordu. Belki de bu her ne olursa olsun hayat devam ediyor demekti. Öyle ama neden peynir ekmek değil de 5 çeşit yemek? Canı yanarken insan bunu nasıl düşünebilir?

Bazen şunu düşünürüm, yemek ihtiyacını keşke bir kapsül yutarak karşılayabilseydik. Yemek yemeyi seven biri benim bu düşüncemi sevmeyecektir elbette. İtiraf etmeliyim ki onlara imreniyorum yemek yiyerek mutlu olabilen insanlara... Bu kadar şeyi yazıp çizip daha devam etmek isterken yazmaya, bir ses duyuyorum minik ahtapotum bağırıyor 'Anneeeeeee acıktımmmmmmm!'